Βουτιά στην ιστορία

Η παρουσία του ασημόχρωου δέντρου της ελιάς στις περιοχές της λεκάνης της μεσογείου χάνεται στα βάθη του χρόνου. Δώρο των θεών στους ανθρώπους ή προσφορά των ημίθεων στους θεούς, έπαθλο πνευματικών και αθλητικών αγώνων, σύμβολο ειρήνης, σοφίας και αιωνιότητας.

Ο Όμηρος ονόμασε το ελαιόλαδο «υγρό χρυσάφι», όχι μόνο για να περιγράψει το χρώμα του αλλά και για να ομολογήσει μια αλήθεια διαχρονική. Τα φορτωμένα καρπό ελαιόδεντρα, τα γεμάτα ελαιόλαδο πιθάρια, ανέκαθεν αποτελούσαν εγγύηση υγείας, ευημερίας, ευλογίας και αρχοντιάς. Μολονότι τα λόγια του ποιητή φανερώνουν το θαυμασμό πρωτόγνωρης εμπειρίας, οι σχέσεις των μεσογειακών λαών με την ελιά και τα αγαθά της χάνονται στα βάθη των αιώνων. Το όνομά της πρέπει να έχει ρίζες φοινικικές (elyon = ανώτερο) και φαίνεται ότι το ελαιόλαδο αποτελούσε μέρος της διατροφής των λαών της Μεσογείου πριν από 5.000 χρόνια! Βέβαια στη Σαντορίνη βρέθηκαν απολιθωμένα φύλλα ελιάς 50000 – 60000 ετών!